SENSITIEF OPVOEDEN

Ouderschap vind ik één van de leukste rollen die ik in mag vullen, maar tegelijkertijd ook weleens een lastige. Vooral het opvoeden, wanneer doe ik het goed én doe ik het wel goed?!

Ik vind dat ik het goed doe als het voor mij, ons kind en ons gezin werkt. Wat ik belangrijk vind in onze opvoeding is dat onze kinderen zich gehoord, gezien en begrepen voelen. Drie elementen die ik vroeger als kind zelf weleens miste. Mijn eigen gemis maakt dat ik het bewust in de opvoeding van onze kinderen meeneem. En begrijp me niet verkeerd: mijn ouders zijn lief en goed, maar waren zich er toen niet van bewust!

Mijn man en ik hebben met drie kinderen en inmiddels met 12 jaar opvoeden, wel een weg samen weten te vinden. En op sommige vlakken verschillen we nog steeds: zo vindt hij soms dat de kinderen moeten luisteren naar de ouder, waar ik meer ben van we luisteren naar elkaar. Hij zegt weleens tegen de kinderen dat ze dan een straf hebben, maar voert het dan niet uit. Ik vind het belangrijk dat je ook doet wat je zegt, de duidelijkheid die je daarmee aangeeft. Hij zal mij soms wel te zacht vinden in aanpak. Maar in deze dingen geven we elkaar ook de ruimte om zelf te ervaren of het op dat moment ook werkt voor ouder én kind.

Duidelijk zijn we in wat we onze kinderen in de opvoeding willen geven:

Veiligheid, Liefde en Vertrouwen

Voor ons drie waarden die ervoor zorgen dat ze kunnen groeien en bloeien tot wie ze mogen zijn. We luisteren ook naar onze kinderen, wat zij willen en wat zij nodig hebben. Als we spontaan gevraagd worden om die avond gezellig iets met vrienden te doen en de kinderen geven aan dat ze dat niet fijn en leuk vinden, dan kijken we ook naar hun behoefte. Zijn we de laatste dagen/avonden druk geweest of veel weg, waarom vinden ze het nu niet fijn? En dan kan het inderdaad zijn, dat we dan thuisblijven. En dat wordt niet altijd begrepen, want als ouder bepaal jij toch dat je weg kan? Wat wij de kinderen hiermee ook leren is: wij doen niet alleen waar wij zin in hebben, we houden rekening met elkaar. In de hoop dat zij dit ook in eigen situaties zelf toe gaan passen.

Wij zijn een gezin die van knuffelen houdt, we hebben altijd wel ergens een moment van elkaar vasthouden en we geven elkaar altijd allemaal een kus als we weggaan. De jongste vraagt iedere dag wel een moment om met mij te knuffelen, het liefst kruipt hij in mij. De warmte en liefde die je dan voelt is heerlijk! Zelfs de oudste met haar 12 jaar vindt het nog steeds fijn. Op deze manier proberen we ze een veilige hechting te geven, een veilige liefdevolle basis om ook alles te durven zeggen. Een vriendinnetje van de oudste was weleens verbaasd dat onze dochter dingen met mij besprak. Terwijl het voor haar heel normaal was.

Ik probeer me als moeder af te stemmen op ons kind: wat zie ik, waarom gedraagt zij/hij zich zo, wat is er gebeurd, wat zou zij/hij nu nodig hebben? En ik probeer ze altijd het gevoel te geven dat ik ze zie: soms door iets te zeggen als bevestiging of door ze gewoon stil vast te houden. Ook ben ik me bewust dat onze kinderen spiegelen: als ons kind in een bepaalde periode veelvuldig een bepaald gedrag vertoont wat mij triggert, dan kijk ik even in mijn eigen spiegel. Hoe voel ik me nu, wat houdt me bezig en als ik me er bewust van ben en ik ga het veranderen, zal het dan ook iets bij ons kind veranderen?

Ben ik de perfecte ouder? Nee. Doe ik het allemaal goed? Ook ik maak fouten en mag ervan leren. Ben ik klaar met leren opvoeden? Nee zeker niet. Iedere fase en kind zal weer om iets anders vragen. Vinden anderen iets van mijn manier van opvoeden? Vast wel.

Maar het maakt allemaal niet uit! Zolang het goed voelt voor mij, ons kind en gezin.