MAMA ZIJN... GEEN COACH

Gisteravond voelde ik me echt verdrietig omdat ik het gevoel had er niet te kunnen zijn voor onze dochter. Ze heeft sinds 2 weken last van een angst en dat speelt iedere keer op als ze gaat slapen. Alleen de angst waar ze het over heeft, laat ze overdag niet zien… Waar ze bang voor is, doet ze overdag gewoon. En lijkt het dan geen probleem te zijn.

Als we haar naar bed brengen dan zijn we iedere keer lang bezig om met haar erover in gesprek te gaan, haar weer te herinneren in wat ze kan doen om te durven slapen. Iedere keer weer de herhaling en het bewust laten worden. Alleen…

Gisteren had ik het geduld niet meer, ik was te moe en op dat moment ‘het gedoe’ beu. Na een paar minuten liet ik haar aan haar lot over en trok ik me terug om mezelf te ontprikkelen en de rust weer in mijn lichaam te krijgen. Met als gevolg dat onze dochter naar beneden liep en daar ook een boze papa over haar heen kreeg. Huilend stapte ze uiteindelijk weer in haar bed. Mijn hart brak op dat moment en wat was ik verdrietig dat we haar gisteren niet konden helpen, er niet voor haar direct konden zijn in haar gevoel. 💔

Dit gaf mij echt geen fijn gevoel en ik ging bij haar in bed liggen. Waarop zij vroeg: ‘Wat doe jij hier?’ ‘Gewoon even bij jou liggen en vasthouden, meer niet.’

Ik ben geen kindercoach voor mijn kinderen, ik ben MAMA. En ik ben echt niet de enige mama die tegen deze momenten aanloopt. Ik besefte me dat ik gisteren eigenlijk niets had hoeven te zeggen. Gewoon een arm om ons kind heen slaan en er even bij te liggen, zou op dat moment genoeg zijn. Even een liefdevol moment waarmee je ze een beschermd gevoel geeft.

Een reminder, zeker ook voor mij: stilte zegt meer dan 1000 woorden.